Suriname, deel 2

Dat was het dan (zo luidde mijn vorige bericht), maar dat was het dan helemaal niet. Mijn avontuur heeft een staart gekregen, en wat voor een. 18 augustus 2008 ben ik wederom vertrokken naar Switi Sranan. Uitgezwaaid door familie, vriendinnetjes en mijn studiebuddy ging ik op weg in een Martin Air toestel. Ik zou eerst naast drie (!!!) Belgen (no offence Saar) komen te zitten, maar na wat heen en weer gewissel zat ik heerlijk alleen. Ik had mn iPod, ik had leeswaar, ik was vrij vermoeid, dus de ‘tocht’ zou waarschijnlijk snel voorbij gaan. Niets was minder waar… Het was lang, saai en de turbulentie maakte mij niet vrolijker. Maar na een dikke 9 uur zag ik eindelijk weer land onder het vliegtuig.. en wat voor land. Suriname zit er van boven nog steeds uit als een bloemkolenveld met slingerriviertjes. Na een perfecte landing (hulde aan de piloot en Thank God) stapte ik het vliegtuig uit, de broeierige hitte in. Na wat bureaucratische rompslomp kon ik eindelijk naar buiten lopen.. en ja hoor, tussen de taxichauffeurs en bagagedragers stond mijn ridder op het witte paard. Oké, hij had geen zwaard in zn handen en zat ook niet op een wit paard, maar heel bescheiden met een faya lobi in zn linkerhand.

Ik moest even wennen aan het tijdsverschil (het is hier nu 5uur vroeger) en snapte pas later waarom sommige winkels nog open waren. Ik had in het vliegtuig een boek gelezen (thnx 2005) en zag op weg naar de stad inderdaad het gigantische huis van een drugsbaas dat nu leeg staat. Thuis aangekomen de nodige mensen gegroet, en eindelijk onder de koude douche gesprongen. Ik was me er helaas niet van bewust dat ik hier met koud water moet douchen, anders had ik veel meer genoten van die laatste warme douche. Anyway, het was tijd om een rondje door te stad te rijden en te kijken of er dingen waren veranderd. Het viel mee. Er waren hier en daar een paar gaten in de weg erbij gekomen, sommige winkels waren vervangen, maar over het algemeen zag alles er nog hetzelfde uit: de bakra’s bij La Caff, Pengel op het onafhankelijkheidsplein, plassende mannen aan de kant van de weg, de zwervers aan de Waterkant en de Chinezen die tot middernacht open zijn. Gelukkig smaakte de Djogo bij ’t Vat ook nog vertrouwd lekker.

Ik had verwacht dat ik de volgende dag tot een uurtje of 13 zou slapen, maar ik werd al om 9u wakker met het idee dat het 13u was. Maar dat betekende wel dat het een mooie, productieve dag zou kunnen zijn. Maar het bleef bij kunnen zijn. De zon was te fel om je te veel in te spannen. Ik heb mn simkaartje gekocht (ik ben bereikbaar op 00597 8673444) en verder lekker geluierd. Ik wilde per se de beroemde BBQ kip eten bij Naskip maar er scheen bij de Barber Shop op de hoek nog veel betere BBQ kip te zijn.

>> De Barber Shop Gushann is inderdaad een kapperszaak. Surinamers zijn een ijdel* volk en deze mensen laten dan ook 1 à 2 keer per week hun haren bijknippen. Het is in de loop der tijd uitgebreid tot een zaak waar je kunt poolen (handig als je moet wachten), een biertje kunt drinken, een hapje kunt eten en tegenwoordig ook vers BBQ voedsel kunt nuttigen. <<

* IJdel is niet altijd het goede woord. Veel mensen nemen uitgebreid de tijd om aan hun uiterlijk te besteden. Niet per se omdat ze ijdel zijn, maar vaak ook om de buitenwereld niet te laten merken dat ze arm zijn en niet willen onderdoen aan de rijkere mensen.

Dag drie. Ik denk dat ik tot nu toe ongeveer 38 keer gestoken ben door de muskieten en er ongeveer 25 heb doodgemaakt. Als je in Nederland bent, dan denk je in je herinneringen te weten hoe verschrikkelijk die jeuk is. Maar als je dan weer in Suriname bent, is die jeuk nog erger dan in je herinnering… net zoiets als een bevalling (het doet pijn, maar toch besluit je nog een kind te nemen. Bron: verloskundige student).

Maar goed, ik heb dus nog niet zoveel meegemaakt, maar het is mooi hier. Net toen ik op hyves iemand krabbelde dat het hier niet regende, barstte de hemel los. De Grote Droge Tijd is dus nog niet helemaal begonnen. Voor mij de gelegenheid om te wennen aan het klimaat.

Vrijdagmiddag zouden we naar een begrafenis gaan van een oude bekende. Daar aangekomen zagen we geen bekenden, dus we moesten ff checken of we goed zaten. Maar na een raar telefoongesprek keerden we de auto en reden naar huis: Deze ‘oude bekende’ in kwestie was een boslandcreool en ondanks het feit dat hij met stadscreolen omging, wilde zijn familie geen stadscreolen bij de begrafenis aanwezig hebben. Normaal gesproken bestaat er niet zo’n haat en nijd tussen die twee groepen, maar als je in het verleden nare ervaringen met de tegenpartij hebt meegemaakt, dan wil je ze liever bij dit soort gelegenheden er niet bij hebben. Ik snap er niets van…

Vrijdagavond eindelijk Marleen en Marieke ontmoet. Dat zijn twee Nederlandse meisjes die hier wonen en ik tijdens mijn stage heb leren kennen. Het leek ons een perfecte avond om een kroegentocht te houden: Je begint bij de Zanzibar met een glaasje kokosmelk of soda water om in te komen. Gauw daarna ga je over op het Parbo Biri. Je loopt door naar de Orange Blues Bar dat door Nederlanders wordt gerund en zich helemaal konden vinden in ons kroegentochtavontuur. Na een biertje daar schuif je 20 meter op naar Chillz. Een tent in opkomst, onthou die naam. De twijfel sloeg toe, zullen we in de rosse buurt naar die Braziliaanse bar gaan en gratis drinken onder het mom van: we denken er nog even over na of we voor jullie willen werken*, of gaan we ouderwets tafelvoetbal spelen? Tafelvoetbal dus. Onder het genot van een biertje bij Pro Ice werd ik kansloos ingemaakt, maar dat mag de pret nooit drukken. Nog even bij Bamboebar bijkletsen en toen moesten we eraan geloven: La Caff. La Caff is een café met leuke muziek, lekker bier en sinds kort ook lekkere stoelen. Het enige nadeel is dat er onwijs veel stagiaires rondlopen en er onwijs veel Surinamers rondlopen die geilen op die stagiaires. Maar het viel gelukkig mee, er zijn nog niet zoveel stagiaires, dus we hebben lekker onze eigen tori’s kunnen praten. Het was reuzegezellig en dan moet je beslissen: shall we call it a night of gaan we nog één dansje wagen in Zsa Zsa Zsu? Oké, nog eentje dan…

* Hier en daar vindt je een handje Brazilianen die meestal in een bepaalde bedrijfstak werken in Suriname en altijd open staan voor nieuwe mensen of ideeën.

Zaterdagochtend vroeg opgestaan en boodschappen gedaan voor de verjaardag van de moeder van Andwele. Ik ging met haar naar de Combe Markt. En als ik nu al dingen moet missen uit Nederland is het toch echt de Albert Heijn. De Combe Markt is een groot terrein met een supermarkt en wat groente en fruit kraampjes. De supermarkt is een soort vergrootte Aldi, maar dan nog onoverzichtelijker. Je pakt een afgekeurd Albert Heijn winkelwagentje en begint aan de tocht. Als je alles hebt gepakt breng je het naar de kassa. Daar is een vriendelijke jongeman die alles voor je op de toonbank legt. De kassajuffrouw slaat alles aan. Maar om ervoor te zorgen dat er geen fouten worden gemaakt, komt er een andere jonge dame aan die het bonnetje nog eens controleert. Pas daarna pakt die vriendelijke jongeman alles voor je in plastic zakken en roept hij een vierde om je spullen naar je auto te brengen. En dit alles (vanaf het afrekenen) in een tijdsbestek van 23 minuten. Een heel avontuur dus en ik ga er zeker nog een keer naar terug om het stiekem te filmen, want het is echt hilarisch.

Ik vermaak me dus prima hier. Ik hoop dat het jullie ook allemaal goed gaat! Schroom niet om me af en toe up te daten en voor degenen die een kaartje willen sturen:
Bersabalaan 76, Paramaribo, Suriname.