The end of the beginning or the beginning of the..

Vandaag alweer vlieg ik van het land van het oerwoud, de roti’s, de muskieten, de kaseko muziek, de hitte, de winti´s, de tropische regenbuien en de corruptie naar het land van de tulpen, dynamische snelheden, Beatrix, boerenkool en bureaucratie. Hopelijk zal het temperatuursverschil niet te hoog zijn, want op het heuse moment dat ik dit stukje schrijf, heb ik kippenvel. Nee, ik stel me niet aan, ik ben een beetje snotterig enzo, waardoor mn weerstand iets minder is en ik heb koud heb bij 25 graden Celsius.

Wat is er hier in de afgelopen tijd gebeurd? Jacq is natuurlijk langsgekomen! En ze werd al meteen geconfronteerd met de Surinaamse cultuur: ik was een Surinaams kwartiertje later op het vliegveld en in die tussentijd is ze al meteen door drie mannen aangesproken die ongegeneerd direct haar telefoonnummer vroegen. Welcome to Surinam! Na een lange rit naar de stad, een heerlijke nasi en een koude douche, gingen we op weg naar Tori Oso. Tori Oso is een ‘praathuis’ waar iedereen op 30 december samenkomt om het einde van het jaar te vieren. Met iedereen bedoel ik ook echt iedereen, de straten om Tori Oso heen zijn ‘zwart’ van de mensen. Diverse bandjes zorgen voor de entertainment en het is chaos alom. Voor Jacq werd het een beetje teveel en omdat wij onze eigen Tori Oso wilden houden, hebben we ons afgezonderd om eens weer lekker goed bij te kletsen en te roddelen. De volgende dag verliep niet minder chaotisch. 31 december staat bekend als Owru Yari en dat is de dag dat er om 12uur in de stad bombels worden afgestoken (onder het genot van muziek en eten natuurlijk, we zijn wel nog steeds in Suriname). Bombels zijn Chinese 10. 000 knallers die op de meest creatieve manieren worden opgehangen om vervolgens afgeschoten te worden. Wat een geluid komt daaraf, ongelooflijk! Maar daar is een reden voor: de harde knallen moeten de bakru’s, kwade geesten, afschrikken, zodat iedereen ‘schoon’ het nieuwe jaar in kan gaan. Best mooi toch? Het was alleen jammer dat het weer niet meezat, maar dat mag de pret natuurlijk nooit drukken, behalve voor Creoolse meisjes met vals haar. De hele dag gaat het feest door, ’s avonds was het vooral gezellig bij het Vat en La Caff. Ook daar komt iedereen weer tesamen om het oude jaar af te sluiten. Nouja, tot een uurtje of half 11 dan. Dan haast iedereen zich naar huis om zich te baden en klaar te maken om te bidden en dankliedjes te zingen. Het oude jaar wordt afgesloten met een gebedje waarbij je dankt voor het afgelopen jaar en je voornemens maakt voor het nieuwe. Alles wordt achter je gelaten, zodat je een fris begin kunt maken. Ook je huis moet schoon zijn. Dat vind ik echt het mooie hier. Oud op nieuw heeft hier echt een mooie betekenis en niet gewoon een reden voor feestje. Na 12uur worden er natuurlijk ook in de straat bombels afgeschoten, wens je de buren een gelukkig Nieuwjaar, ga je pindasoep eten verderop in de straat en haast je je naar Zsa Zsa Zsu waar je het begin van het nieuwe jaar viert. Wat een topavond!
Zoals 1 januari een brakke dag is in Nederland, zo is het hier ook. Iedereen komt brak bij elkaar op visite met het meest heerlijke eten en genieten op hun eigen manier van het nieuwe jaar.

Wat hebben Jacq en ik nog meer gedaan: behalve gepraat, gekaart, gepraat, de stad in geweest, gepraat en gedronken zijn we ook naar Cola Kreek, de Hammam, rondje para en Commewijne geweest.
Cola Kreek: ik denk dat iedereen er wel van gehoord heeft. Ja, het water ziet eruit als Cola, vandaar. Een heerlijk recreatiegebied waar je lekker in je hangmatje hangt en de hele dag chilt.
Hammam: Ik was er een beetje bang voor. Ik heb het ooit een keer eerder gedaan en kreeg toen de meest wrede massage, dus ontspannen was ik niet. Maar zo dapper als ik ben, ben ik toch gegaan. Het zwemmen was heerlijk, het Turks stoombad was heerlijk, de bodyscrub was heerlijk en ja… zelfs de massage was heerlijk! Ik had een heel lief vrouwtje die mijn knopen op een chille manier wegtoverde. Goddelijk!
Rondje para. De familie van Genia heeft een plantage in de buurt van Zanderij. Toen de slavernij was opgeheven konden sommige slaven het land opkopen en zo wonen er daar ook nog steeds mensen. Erg fascinerend om te zien. Tijdens ons rondje kwamen ook langs een klein dorpje dat is vroeger is opgebouwd voor de arbeiders van de Suralco, een bauxietfabriek. Een heel schattig dorpje met straatnamen als: zijstraat 1, zijstraat 2, zijstraat 11 etc.
Boottocht: Cynthia McLeod is een hele bekende schrijfster uit Suriname (Hoe duur was de Suiker? Ze onderzocht vroeger de plantages, vooral op Commewijne en geeft nu, met hulp van haar stichting rondleidingen op die plantages. Klonk voor ons wel interessant, dus we zouden ook meegaan. We moesten om 7.55 aanwezig bij op de Anton Dragtenweg en dan de weg inrijden met een rode poort die kapot was…Altijd leuk zo een beschrijving. Alleen de afspraak maken was al een hele onderneming op zich, maar daar zal ik jullie niet mee belasten. Maar goed, we waren een Surinaams kwartiertje te laat, dus nog gewoon op tijd. Helaas kon Cynthia zelf niet mee, maar kregen we haar vervanger. Deze mevrouw heeft precies acht uur lang achter elkaar gesproken over boeiende en minder boeiende dingen, maar ze bleef praten. We gingen eerst naar het dorpje Rust en Werk waar ze tegenwoordig garnalen kweken. In de boot vertelde die vrouw, Thea voor het gemak, al over de plantages van vroeger en brute Nederlanders die daar de leiding hadden. Zo konden de Nederlandse mannen vaak niet van de slavinnen afblijven, waardoor de echtgenote van de Nederlandse man vaak vond dat ze de borst van een slavin eraf moest snijden. Dit is vaak voorgekomen en in Wageningen staat ook een standbeeld van de slavin Alida wie dit ook is overkomen. Door al deze toestanden zijn trouwens ook de koti’s ontstaan, de Surinaamse klederdracht. De echtgenotes wilden niet dat hun mannen de hele dag naar naakte vrouwen keken, dus gaven zij hun slavinnen grote doeken die ze moesten ombinden. In de loop der tijd hebben de vrouwen er mooie vormen aan gegeven en worden ze vandaag nog vaak gedragen door Creoolse vrouwen op belangrijke dagen. Ik kan nog zoveel verhalen vertellen, over Bonnie, over de boslandcreolen, etc etc, maar geïnteresseerden moeten me dat maar persoonlijk vragen. Maar om weer terug te komen op Rust en Vrede. We zouden een rondje maken in het dorp, maar Thea liep in sneltreinvaart naar een graf. Een graf van een brute Nederlander en zijn dochter en broer ofzo. Anyway, totaal niet boeiend. Ik was al eens eerder in Rust en Vrede geweest en het is een enorm leuk dorpje, maar blijkbaar dacht Thea daar anders over. Jammer dus. Terug op de boot vertelde over het volgende dorpje, Frederiksdorp. Een heel schattig en vooral ook mooi dorpje, een voormalige suikerplantage. Maar ook hier waren we maar heel even. Echt jammer, want achteraf hoorden we dat het helemaal niet zo klein is en dat er best nog veel te zien is daar. Je kunt dus wel begrijpen dat deze bekende tour voor ons een beetje een tegenvaller was. Maar een schrale troost was dat we nog wel dolfijnen zagen op de weg terug.

Mijn excuses als het een beetje een warrig verhaal is, ik ben namelijk ook druk bezig mn koffer in te pakken, maar wilde er nog een verhaal opzetten. Oh, er zijn nog zoveel dingen gebeurd, een Boeke feest, kakkerlakken, politie aanhouding, slangen, verjaardag, straatnamen, la caff, zsa zsa, Oreo taart, laptoptas, politiek… Maar ik heb er echt geen tijd meer voor.

Het moment is nu aangebroken dat ik Switi Sranan weer moet verlaten. En wederom met mixed feelings. Ik heb heerlijk genoten van mijn tijd hier en heb er geen spijt van gehad. Mochten jullie ooit een zakcentje overhouden, Suriname is echt een aanrader om naar toe te gaan…

Suriname, Mi Moi Switi Kondre…