Eend slachten en ‘an die arbeit’

Oké, waar waren we gebleven? Zaterdag 23 augustus, de vooravond van de verjaardag van de moeder van Andwele. Zoals bij elk Surinaams feestje is er veel eten aanwezig en zo ook bij deze. Aangezien ik zo culinair ben aangelegd zou ik helpen en voor mij was het wachten op de doksen. Doksen zijn grote eenden en een echte delicatesse hier. Ik voelde me dan ook zeer vereerd dat ik bij deze aangelegenheid aanwezig mocht zijn. Een vriend die doksen kweekt bracht ze ’s avonds langs. Ik werd gewaarschuwd om m’n camera erbij te halen, want dat zou zeker de moeite waard zijn. Máár: net zoals dat konijnen die hier geen Flappies zijn, zijn doksen ook verre van wat wij kennen als een eend of iets wat erop lijkt. Ze zien eruit als een soort gemuteerde eend met enkele gezwellen op hun kop en minstens drie keer zo groot als die kleine beestjes die je in Nederland in de vijver vindt… Maar als je ze in stukjes hakt en er wat kruiden aan toevoegt, vergeet je ff hoe ze eruit zien en zijn ze best te eten!

De volgende dag dus de verjaardag van Genia. Het begon al om 14u ’s middags met een kerkdienst. Er komt een dominee, iedereen zit er tiptop uit en er wordt hard gezongen, vooral Oma zong uit volle borst mee. Een dik uur later werd het eten, en dus ook de doksen, geserveerd en kon het feest beginnen. Familie, vrienden, achterachternichten, buren, vrienden daarvan en dus ook mijn vrienden waren uitgenodigd om een hapje te eten en een glaasje gemberbier te drinken. Een gezellig feestje dus. Vooral het einde was de moeite waard. De mannen zaten in een groepje te discussiëren over Cobi Briant, of hij nu wel of niet egoïstisch speelt. Maar een discussie gaat er hier heftig aan toe. Degene die staat en het hardst schreeuwt krijgt het woord en er zit veel beweging in hun nonverbale communicatie. Hilarisch om te zien… uitslovers!

Zolang het nog kan geniet ik er van. Want binnenkort moet ik ook ‘an die arbeit’. Via Marieke ben ik terecht gekomen bij het Nationaal AIDS Programma (NAP). Zij zochten iemand die HRM heeft gedaan, het ministerie van Justitie en Politie kent en tot eind december beschikbaar is… alsof het zo heeft moeten zijn! Toen ik nog in Nederland was hoorde ik dat ik al informeel was aangenomen, het was alleen nog wachten op mijn taakomschrijving, zodat mijn contract ondertekend kon worden. Om een lang verhaal kort te maken: ik word/ben consultent die een beleidsstuk moet schrijven om de spreiding van AIDS/HIV op het ministerie van Justitie en Politie terug te dringen, mensen bewust maken van AIDS/HIV en er mee leren om te gaan. Voorbeeld: In de gevangenissen hier zijn geen ‘wipkamers’ waar men veilig kan vrijen, maar … vul het zelf maar verder in. Inderdaad. En om te voorkomen dat dit maar door en door gaat, is er een commissie ingesteld die alle problemen van de verschillende afdelingen in kaart brengt en ik moet daar dan een mooi stukje over gaan schrijven. Hoe ik dat ga doen weet ik nog niet, maar Doktor Oemar heeft me verzekerd dat ik alle medewerking zal krijgen… (hmm... die zin komt me bekend voor hier). Tot op heden is mijn contract nog niet helemaal in orde, dus kan ik ook nog niet beginnen… dus dat.

En verder… het leven is lekker hier. Je ’s ochtends productief maken, ’s middags leuke dingen doen en ’s avonds tot laat in je zomerkleren lekker buiten het plezier opzoeken aan de waterkant, Havana Lounge, Zsa Zsa Zsu of welke plek je op dat moment ook trekt. Of je kunt zomaar ineens wat impulsiefs doen. Zo kwam 1 september een vriend van Andwele langs en vroeg ons of we naar tapsee wilden gaan. Tapsee is Surinaams voor binnenland en we zouden dan naar Republiek gaan. Een klein plaatsje vlakbij het Zanderij (het vliegveld). En zodoende. Overlevingsspullen gepakt en met een biertje en moksialesi in de hand op weg naar Republiek.
Veel bedrijven in Suriname hebben huizen in het binnenland voor hun werknemers. Zij mogen hier dan voor een klein bedrag gebruik van maken. Uiteraard blijft er verschil in huizen; stafleden mogen aan het water, ‘gewone’ medewerkers moeten lopen om bij het water te komen.

Na wat oponthoudt arriveerden we rond acht uur in onze crib. Na wat (half)dode kakkerlakken en torren weg te hebben geveegd en de campari op tafel te hebben gezet gingen we zwemmen. Helaas was dit een huisje voor ‘gewone’ medewerkers, dus moesten we een stukje lopen om bij het water te komen. Het water bij Republiek is hetzelfde als bij het bekende Colakreek, dus het water had een ‘colakleurtje’ vanwege de bladeren op de bodem. Maar dat maakte het niet minder aangenaam. De nacht was helder, en dat betekent dat je ongelofelijk veel sterren kunt spotten. Zo ook een paar vallende sterren gezien en de nodige wensen gemaakt.

Surinamers houden van kaarten spelen als er geen tv of ander contact met de buitenwereld is, dus werd er troefcall, 3mans troef, schoppen 7, donkey, king in the corner en snelheid gespeeld. (Hebben wij weer wat te doen als ik terug ben Jacq) De volgende dag zijn we vroeg opgestaan, want we zouden gaan varen. Bij het huis hoort ook een boot, dus die gingen we opzoeken. Na ongeveer een half uur in de felle zon te hebben gelopen en het geklaag van Surinamers aan te hebben gehoord, gingen we weer terug. We zochten naar een blauw/wit huis met een bruine schutting… Ja, lekker zoeken midden in de rimboe! Helaas pindakaas dus. Maar gelukkig hebben we ons uitstekend kunnen vermaken met kaarten spelen en dodelijke spinnen spotten. De derde dag wilden we het toch weer proberen. We hadden nu een betere beschrijving gevonden en het was inderdaad niet zo heel ver lopen. Toen ik de ‘boot’ zag, voelde ik enige teleurstelling. Ik verwachtte een korjaal met een motortje, waarmee we echt de rimboe in zouden kunnen gaan, maar het was een koperen kano met pagaaien. Maar goed, gelukkig hadden we vier mannen bij ons, dus over dat peddelen hoefde ik me geen zorgen te maken. Wel over het balanceren van de mensen. Nadat we ons allemaal in dat kleine ding hadden gepropt en twee meter van de kant waren, sloeg de boot om. Gelukkig was er iemand zo slim om gelijk mijn camera te pakken en hem boven water te houden. Maar goed, het was grappig. Poging 2: in twee groepen naar de plaats van bestemming varen. En dat ging stukken beter. Maar nu komt de grap: de plaats van bestemming was 50 meter verderop. Als ik dat had geweten had ik wel gezwommen, want er zitten toch geen anaconda’s in deze kreken. Maar het was zeker de moeite waard. Het was een mooie, rustige plek waar de Surinamers in de schaduw zwommen en ik in de zon (uiteraard ingesmeerd met waterproof zonnebrand), wedstrijdjes gedaan, koprollen gemaakt en al het andere ongein wat je doet als je je weer een kind voelt.

Maar het waren heerlijke drie dagen. Lekker gerelaxed in de vrije natuur. Op de weg terug nog ff bij een warung gestopt om een verse bakabana te scoren. En zo ben je weer in de bewoonde wereld om ’s avonds een kaasavondje te houden met je Nederlandse vriendinnetjes. Wat een wereld van verschil. ’s Middags een bakabana, ’s avonds heerlijke stokbroodjes met geitenkaas en andere stinkkazen.

Dus zoals de Surinamers zeggen: “ik mag niet klagen” (afgezien van de muskieten die me nog steeds gek maken). Vandaag was de zon gelukkig minder fel en we hebben zelfs weer een kleine tropische regenbui gehad. Ik weet nog niet precies wat het weekend me gaat brengen, maar ik ben positief gestemd…

Liefs uit switi Sranan