Biga is niet meer…

“Ellek voordeel heb ze nadeel”. Dat is met veel dingen zo en zo ook met honden. Het is leuk om honden te hebben en vaak zijn ze ook nuttig. Onze honden en alle honden in onze straat houden nogal van blaffen, op zich niet erg, want dat is wat honden doen toch? Maar de honden in onze straat houden bijna elke nacht een “blafconcert”. Ondertussen word ik er niet meer wakker van, en daar is waar het mis gaat. Anderhalve week geleden was er wederom een blafconcert ’s nachts. Ik ben er niet wakker van geworden, maar een oom die bij ons logeert wel. Lichtelijk geïrriteerd trekt hij zijn kussen op z’n hoofd en probeert verder te slapen. Maar wat blijkt de volgende dag? Onze pup, Biga, is weg. Nu kan ik met zekerheid zeggen dat hij niet is weggelopen (lang verhaal), dus wat is de andere conclusie? Precies. Een of ander onmenselijk persoon heeft hem zonder toestemming meegenomen. Belachelijk toch? Ik was echt van m’n verbaasd, maar dat is misschien het naïeve in mij, want de rest van de Surinamers haalt z’n schouders op en zegt ‘dat puppies wel vaker worden gestolen’. Ik kan er een emotioneel verhaal van maken, of ik kan het hierbij laten. Ik laat het hierbij, want er zijn ergere dingen in het leven.

Zoals de vele begrafenissen die er zijn de afgelopen tijd: Mofo Yari. November en december zijn maanden waarbij er veel ongelukken gebeuren en meer mensen overlijden (de cijfers liegen er niet om), om wat voor een reden dan ook. Het is een volksgeloof en iedereen wordt ook elke dag gewaarschuwd om rustig aan te doen, goed uit te kijken (en niet met veel alcohol achter het stuur te kruipen). Ik heb in Nederland twee crematies meegemaakt, hier heb ik al vier begrafenissen bijgewoond en de vijfde is helaas komende week. Vorige week was wel een hele heftige. Het was een creoolse begrafenis (elke cultuur heeft z’n eigen rituelen). Het begint de dag ervoor met “dede oso”. Bij een dede oso is er, afgezien van het eten natuurlijk, van 23u tot middernacht een dienst met christelijke liedjes. Mensen mogen requests indienen en er wordt vrolijk gezongen. Totdat het middernacht is (de dag van de begrafenis). De volgende dag is dan de begrafenis. Het begint meestal om een uurtje of 16u, wanneer de zon weer iets verder van de aarde verwijdert is. De dienst wordt geleid door een voorganger en wederom worden er christelijke liedjes gezongen. De overleden persoon ligt voor in de ruimte (in een open kist) en de familie zit erom heen in het wit gekleed. De rest van de mensen zijn vooral in het zwart met een paar witte details gekleed. Na ongeveer een uurtje zingen en een paar mooie woorden over de overleden persoon krijgt de rest van de zaal de kans om afscheid te nemen. Je loopt achter elkaar langs de kist en als je bij de kist bent, is het gebruikelijk om met je hand over het gezicht van de overleden persoon te gaan (de eerste keer was ik niet goed geïnformeerd en schrok me dus kapot, ik heb nogal een trauma bij het zien van overleden personen) en daarna de familie te condoleren. De creoolse bevolking is een vrij emotionele groep mensen. Dat merk je ook wanneer de kist naar buiten word getild. Soms zijn het er een paar, maar bij deze begrafenis waren het wel een stuk of 10 vrouwen die helemaal gek werden. Keihard zijn ze krijsen en wenen en vallen op de grond, omdat ze kapot gaan van verdriet. Echt heel naar om te ervaren. Maar wanneer deze vrouwen een beetje zijn getroost gaat het weer beter. Er zijn 8 mensen die de kist optillen, er staat een bandje aan de zijkant vrolijke muziek te spelen, en iedereen danst achter de kist aan naar de plek waar de kist de grond in gaat. Heel bijzonder om mee te maken.

Wat ook nog steeds heel bijzonder is om mee te maken, is mijn werk. Ondertussen zijn we nog steeds niet veel opgeschoten en het communicatiemechanisme bij de overheid werkt voor geen meter. Heb ik een gesprek bij de Politie, blijkt dat zij al een heel HIV/AIDS policy hebben! “Wij blijven niet stil staan” (letterlijk en figuurlijk, want de politieagenten staan er hier ook om bekend om erop in te slaan bij lastige situaties). Heel goed dat ze niet stil blijven staan, maar de politie valt ook onder het Ministerie van Justitie en Politie en geen enkel ander dienstonderdeel is ervan op de hoogte, zelfs de Minister niet, gaf de vrouw waar ik het gesprek mee aanging eerlijk toe. Je kunt dus wel begrijpen dat dit werk m’n hoofd moe maakt (letterlijk vertaald: weri mi ede). Maar ik heb een serieus gesprek gehad met m’n opdrachtgevers en hoor vandaag (lees: overmorgen) wat we de overige weken gaan doen.

Wat is er nog meer gebeurd? M’n verjaardag natuurlijk! Bedankt iedereen voor de (nog te ontvangen)kaarten, krabbels, (niet aangekomen) smsjes en telefoontjes! 4 November was een mooie, relaxte dag. Lekker uitgeslapen, een beetje geshopt en heerlijk gezwommen. De zaterdag erna daarentegen was het groot feest. Ik zou een Surinaams feest gaan geven, wat dus betekent dat er veel eten, veel drinken en lekkere dansmuziek moet komen. En zodoende. Het was een geslaagd feestje die tot de volgende ochtend doorging.

Natuurlijk is het niet alleen maar feesten hier, maar ik doe tegenwoordig ook literaire dingen. Zo ben ik onlangs naar een boekpresentatie geweest van “Schrijvergroep 77”. Het was een boekpresentatie van DIVERSITY IS POWER (2008), een uniek boek met werk van 31 Zuid-Afrikaanse en 23 Surinaamse schrijvers in 5 verschillende talen, uitgegeven door Writers in Exchange (South-Africa) onder leiding van EKM Dido. Tot zoverre de reclame. Ken jij het boek al Lau? Het was wel leuk hoor en zeker de moeite waard om eens mee te maken. De avond was vooral gevuld met verhalen van Surinamers over hun belevenissen in Zuid-Afrika. Toch grappig, voor mij als Nederlander loop ik tegen een heleboel dingen op in Suriname, maar Surinamers liepen tegen een heleboel dingen op in Zuid-Afrika, die voor mij dan weer iets meer normaal zijn (vanwege m’n achtergrond) of waarvan ik dacht dat precies hetzelfde gebeurd in Suriname, erg grappig.

Uitgaan. Dat gaat het hele jaar door. Zo zijn we onlangs naar een concert geweest van Mr Vegas en zo zijn er veel internationale artiesten die hier komen optreden, zoals onze oude vriend DJ Jean die weer z’n jaarlijkse kerstshow gaat geven in Paramaribo City. Wayne Wonder geeft vanavond een showtje, maar ik ga naar DJ Hardwell en Vato Gonzalez. Er zijn dus genoeg feesten hier en voor ieder van wils (er is onlangs een Chinese discotheek geopend). En wat doe je op vrijdagavond na het sporten als je geen zin hebt om uit te gaan? Zwemmen bij Oma Anthony! Die familie zit in de rijstbusiness en heeft dus enkele riante huizen all over Suriname. Zo dus ook een op het terrein van Oma. Na wat telefoontjes en een stop bij een Chinees (die volgens mij 24/7 open is) reden we in drie auto’s naar Leliedorp (zuidelijk, op de weg naar Zanderij). Als je verstand hebt van rijst, moet je zeker hier naartoe gaan, want het huis mocht er lieg om liegen. Dik indoorzwembad, megakeuken, poolzaal, bioscoopachtige zaal en dan heb ik het nog niet eens over de Winnie de Pooh zwembandjes die gratis verkrijgbaar zijn. Heerlijke avond en een goed alternatief voor Zsa Zsa Zsu.
Maar ook op White Beach ben ik nog niet uitgekeken. Gister was het wederom White Beach-weer, maar je moet er rekening mee houden dat wanneer je tegen Surinamers zegt dat we om 14u vertrekken, je pas om 16.45 in de auto zit. Gelukkig is het strand ook ’s avonds open, alleen vliegen er dan meer torren om je oren die mensen in je bikini stoppen, heel grappig. Gelukkig waren er niet zoveel mensen op het strand, dus mijn gegil van die avond staat niet in de Ware Tijd van vandaag…

Overig nieuws uit Switi Sranan:
- Ook Suriname ging los toen Obama verkozen werd tot president. Helemaal omdat op diezelfde dag de benzine prijzen gedaald zijn. Ook al staat dat niet in relatie tot elkaar, Obama mag met de eer strijken.
- Als de benzineprijzen stabiel blijven, kunnen we in december waarschijnlijk weer voor 1 srd met de bus, in plaats van 1,50 (1 srd is ongeveer 30 eurocent)!
- Een levensgevaarlijke verzakking in de Kasabah Olo weg is nog steeds niet hersteld.
- Ik heb een andere Chinese winkel gevonden waar ze Nederlands kunnen praten.
- De lekkerste rosé wordt geschonken in The Shack ;)
- Er is een nieuw liedje uitgebracht over een nationale ster in Suriname. Er is een seksfilmpje van haar rond gegaan en nu wordt ze helemaal afgemaakt in de nieuwe hit.
- Salsuri was een flop

Dat waren weer mijn belevenissen. Ik ga nu gauw een panji zoeken, want morgen is het Srefidensi (onafhankelijkheidsdag)!

Soso lobi,
Merette