Brownsberg & Galibi

Hier eindelijk weer een verhaaltje van mijn kant.
Maandag 22 januari had ik weer externe stagebegeleiding en dat ging eigenlijk heel goed. Ik kreeg positieve feedback over mijn evaluaties en alles wat ik hier leer. Ik ben dan misschien niet zo heel veel met HR- gerelateerde zaken bezig, maar alles wat ik hier leer is vele malen waardevoller. Je leert zoveel, over de cultuur, de bureaucratie, het functioneren met minder faciliteiten. Internet hebben we thuis en op het werk niet. Een tv wel, maar met welgeteld 3 zenders, waarvan er 1 compleet Hindostaans is. En laatst wilde ik het NOS journaal kijken toch, kregen we de uitzending van 23 december te zien! Dat zijn van die dingen die hier alleen kunnen gebeuren! Je kijkt er niet eens meer raar van op. Geregeld een paar uur zonder stroom zitten, dus ook water, been there, done that! Maar goed, mijn externe begeleiding is dus tevreden over mij en daar ben ik op mijn beurt weer tevreden over.

Stage zelf gaat zoals altijd nog langzaam. Ik had een paar mensen gevraagd een vragenlijst van de HvA voor mij in te vullen, je moet er bijna om smeken. Sommige mensen zien gewoon het nut niet van sommige dingen in, zo hinderlijk! Dus ik ben benieuwd of ze er morgen wel liggen, weliswaar 2 weken te laat, maar goed, “beter laat dan nooit” dan maar.

Woensdag 24 januari gingen we met de 4 overgebleven huisgenootjes + Lorenzo eten bij Dumpling. Ik wilde toch de Hong Kong Chau Min proberen en dat was maar goed ook! Zo heerlijk, en het kostte geen drol! Donderdag hadden we wederom geen zin om te koken dus toen zijn we de gezonde caesersalad bij de Zanzibar gaan eten. Dat is ook echt een aanrader hier! Uiteindelijk weer beland bij La Caff.
Vrijdag is weer de vrije dag en heb ik heerlijk gehangmatteerd en Scarface gekeken. “Say hello to my little friend”. Heerlijk.

Zaterdag had ik weer Salsa. Het grappige is dat ik samen met nog een jongen de enige bakra in de groep ben. En die jongen is ondertussen ook al vertrokken. Je begint met een groep van 40 bakra’s en nu is iedereen al weer vertrokken. De meeste stagiaires vertrekken natuurlijk in januari/februari en dan komt de nieuwe lichting weer. Je kunt zo zien wie hier net is of al langer. In het begin zie je ze allemaal bij elkaar in grote groepen uitgaan, schichtig om zich heen kijken,… ik geef ze 2 maanden, dan is dat wel over!
Zondag heb ik er weer een nieuwe oorlogswond bij gekregen. Ik wilde iets pakken en kwam toen tegen mijn ventilator aan en hup, pink erin! Dat ding maakt een heis kabaal en lappen huid vliegen van mijn pink af! Nee hoor, zo dramatisch was het niet, maar er is wel een flink stuk vel af. Ondertussen is het netjes geheeld en heb ik er weer souvenir bij. Dus dat.

Die week niet veel boeiends gedaan. Beetje gewerkt. Woensdag hadden we een ‘afscheids’ etentje van Pieter en Tuija bij Lime. Zij zijn namelijk vrijdag 2 februari weer richting Nederland vertrokken. Het afscheid liep eigenlijk heel rustig. Pieter had wel zin om weer naar Nederland te gaan en Tuija komt waarschijnlijk in september weer terug om hier een jaar te werken.

En toen waren er nog maar 2. Marieke en ik hebben nu het koninkrijk voor ons alleen. En dat moest gevierd worden. We gingen poolen in de stad waar een paar mooie ballen geslagen en gemist werden. Professionele amateurs zou je ons kunnen noemen. Binnenkort moet er een revenge komen, want met een 2-2 stand ben je natuurlijk niet uitgespeeld. Ondertussen belde Sharif ons of we het weekend mee wilden naar de Brownsberg, daar zijn we immers nog niet geweest. Zo gezegd, zo gedaan. De volgende ochtend stonden we om half 9 bij het Krasnapolsky om weer een tripje te maken. In een busje met nog 5 andere stagiaires begonnen we aan de tocht. Aan de voet van de berg strandde het busje en moesten we weer wachten. Gelukkig kunnen wij dat heel goed. Maar tot onze grote verrassing konden we liftend de berg opkomen. Daar was het uitzicht weer fascinerend. Tonka-eiland in ons zicht en een groot deel van het Broko Pondo meer. Gelukkig was het ook nog eens bloody hot, dus klagen deden we allerminst. Hangmatje opgehangen en daarna richting Irene val. De weg naar beneden was steil en soms glad (hmm, we moesten dezelfde route ook weer omhoog). Met Sharif als gids hebben we weer veel geleerd over de bomen en dieren in het bos, zeker de moeite waard. Die waterval zelf stelde niet zoveel voor, maar goed, het gaat om het idee toch. En toen moesten we dus weer omhoog. Mi Gado, wat een kaulo tocht was dat! Gelukkig heb ik het overleefd en ben ik er zonder rare littekens of wat vanaf gekomen. Zo’n bergje is toch nog wel ruim 500meter hoog hoor! Gelukkig was ik snel bijgekomen en kon de avond beginnen. We hebben hier een nieuw kaartenspel geleerd, Troefcall. Heel leuk, leg ik in Nederland wel eens uit. Toen iedereen naar bed ging, hadden wij met een geïmproviseerd lichtje, Borgoe-cola en 2 verdwaalde Surinamers een erg gezellige avond gehad. Halverwege de nacht gingen we naar ons hangmattenkamp en daar geprobeerd om te slapen. Ik zweer het je, het was bloody koud! Zelfs met sokken, broek, shirt, capuchontrui en laken was het geen doen. De grap was dat het ’s nachts net onder de 20 graden was, maar het was echt te koud om te kunnen slapen. Dat resulteerde dus weer in een brakke zondagochtend. Het mooie was wel dat we aan de ontbijttafel mijn lievelingsdier weer hebben gespot, een boskonijn (Surinaams konijn). Toen de anderen naar de Witi kreek gingen, hebben Marieke en ik wat slaap ingehaald gecombineerd met wat zon. Na nog paar wilde dieren, vogels en andere oerwoud-achtige dingen zijn we weer veilig in de stad aangekomen. We waren net te laat voor Capoeira, maar dat mocht de pret niet drukken.

Maandag besloten toch maar een dagje vrij te nemen en dinsdag heb ik mijn paps opgehaald van Zanderij. Die komt hier een paar weken vertoeven. Helaas heb ik de man een kwartierje moeten laten wachten (Surinaams kwartiertje) maar dat was al gauw goed gemaakt met alles wat hij hier zag en meemaakte. Maar het was echt raar om hem weer te zien! In de tax terug was het alsof ik hem gister nog zag, zo snel went dat, echt bizar. Na hem een beetje wegwijs te hebben gemaakt in de buurt, kennis laten maken met het openbaar vervoer en goede roti laten eten liet ik hem met rust. De volgende dag zouden we namelijk al gelijk op trip gaan naar Galibi! 3 dagen lang uit de bereikbare wereld. Onder leiding van Sharif gingen we in een grote bus met veel oude mensen op weg naar Albina en daar een mooie korjaal naar Galibi gepakt. Na ruim drie kwartier varen kwamen we bij het paradijs aan. Witte stranden, palmbomen, zon, onbeschrijfelijk mooi! Terence was er ook nog met een andere groep toeristen dus dat was wel grappig. Die middag een rondje door het dorp gelopen en bij de Indianen een kijkje genomen. Er wonen ongeveer 800 Indianen op redelijk primitieve wijze daar.

En toen gingen we eindelijk doen waar we voor gekomen waren, reuze zeeschildpadden spotten. Dit zijn enorme beesten die aan de kust bij vloed eieren komen leggen. In het donker vertrokken we om half 10 ’s avonds met een korjaal richting het noorden. Door het licht van de miljoenen sterren konden we tenminste nog iets zien in het donker. Op wal aangekomen stonden we allemaal zenuwachtig om ons heen te kijken of we er een zouden zien! En zowaar kroop er net 1 achter ons naar het bos “Kijk Rik daar heb je er 1!!”. Zo bijzonder! Die beesten zijn 1meter 50 lang, 70/80 cm hoog en kunnen 250 tot 300kg worden! Moet je nagaan wat voor een gevaarte dat is! Heel nonchalant kroop dat beest naar een plek om haar eieren te leggen. Na een kleine zoektocht vond ze het toch niets en kroop ze weer terug de zee in. Een stukje verderop zagen we er wéér twee. En deze waren al bezig om een gat met hun achterpoten te graven. Zo mooi! We stonden er met onze neus boven op! Van het eieren leggen kwam helaas niets, maar dat mocht de pret wederom niet drukken. Het was al heel bijzonder dat we ze überhaupt gezien hadden! Dus met een voldaan gevoel konden we weer terug varen naar ons kamp. Al gauw was het bejaarden- en Sharif bedtijd, dus bleven Marieke en ik nog met Terence over. 1 persoon te weinig om Troefcall te spelen. Maar na wat tori te hebben gepraat onder het genot van Borgoe (tripjes-drank) dook ik m’n hangmat in. Na de nare ervaring op Brownsberg probeerde ik het toch maar weer. En inderdaad, ik heb als een roos geslapen.

Helaas werd ik om 8u al gewekt door mijn vader die de voetbaluitslag van het Nederlands elftal kwam doorgeven. Na het ontbijt gingen we naar de basisschool van Galibi om daar ff te kijken. Allemaal schattige Indianen kindertjes in uniform. Het was wel een beetje aapjeskijken, maar na een donatie maakt niemand er een probleem van. De helft van de groep vertrok hierna weer richting Par’bo en de rest ging ’s middags een plekje zoeken om te zwemmen. In de korjaalrit er naartoe zagen we dolfijnen! Jawel! Niet hele tamme jammer genoeg, maar dat was ook echt mooi om te zien man!

Op de zandbank tussen Suriname en Frans-Guyana (betwist gebied) hebben we een beetje met een bal gespeeld en lekker gezwommen. ’s Avonds hadden we een culturele avond van een Indiaanse familie die met hun trommels en andere instrumenten voor ons gingen optreden. De mannen zongen en maakten muziek, de vrouwen gingen dansen. Heel mooi om te zien, vooral ook omdat ze in hun klederdracht waren. Op een gegeven moment moesten wij ook meedoen, ik weet alleen niet meer welke dans ik heb gedaan, haha. Maar het was erg leuk!

’s Avonds nog tori gepraat met de oudjes en toen het hun bedtijd was, gingen wij nog ff door op het strand. Van het nachtzwemmen is het niet gekomen. Reden: er zwemmen daar pijlstaartroggen. En als die Steve al van het leven beroven,… thanks but no thanks. Die nacht wederom in m’n hangmat geslapen, alleen werd ik deze keer gewekt door de regen. Toch jammer. We zouden die ochtend nog illegaal naar Frans-Guyana gaan, maar door de regen hebben we het toch maar niet gedaan. Gelukkig ken ik Saint-Lauraint al op mijn duim, dus ik was er niet heel rouwig om. Dus ’s ochtends hadden we de tijd om te wandelen. ’s Middags vertrokken we weer richting Albina waar ons een busje wachtte voor de reis naar Par’bo. Met een Indiaan achter het stuur en een aantal lanceringen kwamen we redelijk op tijd weer terug aan in de stad.

’s Avonds nog bezoek gehad van een grieperige meneer die mij ook een beetje verkouden heeft gemaakt, maar vooruit. En zaterdag dan eindelijk de stad aan m’n vader laten zien! Gelukkig was het heet weer, dus begreep hij al vrij snel waarom men hier lekker langzaam loopt. ’s Avonds met z’n drietjes bij de Braziliaan gegeten. Elke zaterdag hebben ze daar een barbecue waarbij het zelfbediening is. Alleen het vlees wordt door een Portugees meneertje zelf langs gebracht en terplekke van de spies afgesneden. Heel leuk! Toen nog ff bij La Caff tussen alle nieuwe stagiaires gezeten. Dus al met al weer ongelooflijk veel meegemaakt.

De afgelopen weken zijn enerverende weken, de tijd gaat zo snel en dat zal de komende weken ook wel zo zijn. Dus neem me niet kwalijk als ik soms wat minder van me laat horen. Donderdag gaat Marieke helaas weg en heb ik voor 5 dagen het koninkrijk voor mij alleen! Maar de week erna moet ik digitaal een tentamen maken, dus dat biedt me de tijd en rust om weer eens te gaan studeren,… blegh!