Afgelopen 2 weken

Hier weer een update kids! Ik ben inmiddels weer begonnen met mijn stage in het nieuwe jaar. Al geef ik eerlijk (misschien te eerlijk) toe dat het heel erg wennen was. Ik kon er niet echt inkomen. Marieke en ik zijn de enigen die nog stage lopen, dus het is erg vervelend als jij net opstaat en de rest net thuiskomt van een avondje stappen. Dus de eerste dagen hebben we zelf ook een beetje gespijbeld. Maar tijdens het schrijven van een tussentijdse evaluatie voor mijn stage heb ik de discipline gevonden om weer op volle toeren te draaien. Ik was de afgelopen tijd soms vergeten dat ik hier in de eerste plaats voor mijn stage zit. En na een verschrikkelijk artikel in de Ware Tijd laatst (over de gevangenis en discriminatie) wil ik toch echt proberen hier iets te bereiken. Doelen moeten naar beneden worden gesteld, maar ik wil iets blijvends achterlaten en daar wil ik de komende 2 maanden hard aan werken.

Maar goed, genoeg daarover, nu de leuke dingen van het dagelijkse leven hier! In het weekend van 6 op 7 januari hebben Marieke, Martine, Mathijs en ik (ik werd het weekend omgedoopt tot Marette natuurlijk) een brom gehuurd om te toeren door de stad en Commewijne om in Alkmaar te overnachten in een kinderhuis. Marieke en ik haalden Thomas en Henkie op hebben daar de vrijdag de hele dag op getoerd. Echt zo relaxed! Veel beter dan een auto. Het was ook helemaal niet eng. En de benzine is belachelijk goedkoop. Een volle tank kost je nog geen 5 euro en daar kun bijna een hele dag van toeren!

Zaterdag hebben Martine en Mathijs hun broms opgehaald en gingen we op avontuur. We moesten de Jules Albert Wijdenbosch brug over (let op: hoog en steil) naar Commewijne. We zagen wel een beetje tegen die brug op, maar het ging eigenlijk heel relaxed! Ik toerde de hele tijd voorop, met een big smile zat ik op die brom. Maar halverwege de brug zag ik de rest niet meer. Vreemd. Maar ik dacht, ik wacht aan de overkant wel. Komt Marieke er ineens aan; Ja Mattijs heeft midden op de brug pech gehad! What?! Dus wij weer terug naar de andere kant. Heel gedoe, maar na 1,5u wachten kwamen er eindelijk 2 monteurs. Dus toen konden we weer verder. Deze keer geen problemen met de brug gehad. En daar gingen we. Een groepje bakra’s die de weg onveilig maakten! We gingen op sommige stukken echt full speed (55km p/h) maar geloof me, dat is hard hier op deze Surinaamse wegen. We zouden de toeristische route naar Amsterdam nemen. Dat betekende over een zandweggetje. Wat een ongelooflijke gafe weg was dat, dikke vette kuilen, allemaal modder en blubber, echt heerlijk om in te crossen! Alleen op een gegeven moment had ik een inschattingsfoutje bij een kuil, waardoor ik echt 40cm onder water kwam te staan. Henkie had waarschijnlijk teveel water binnengekregen waardoor hij ff moest bijkomen. Dus na een aantal startpogingen deed hij het gelukkig weer. Eenmaal in Alkmaar aangekomen gingen we het dorpje verkennen. Alkmaar, sja, het klinkt heel wat, maar het zijn gewoon een paar huisjes, we hebben de kaasmarkt dan ook niet gevonden. Beetje een pittoresk dorpje met een kinderhuis met ongeveer 60 kinderen. Wij mochten daar in een huisje naast overnachten. Superrelaxed. Zo’n dagje op de brom is best vermoeiend, omdat je natuurlijk super geconcentreerd bezig bent.’s Avonds rond 20u zijn we uiteten geweest bij het plaatselijke restaurant (een kleine witte zaal met tl-verlichting en 2 tafels) waar het eten echt goddelijke en poepgoedkoop was. Helaas voor ons moesten we nog toiletteren, maar het was misschien schoner om dat gewoon buiten te doen,… gadver!

De volgende dag werden we gewekt door de kerkdienst, echt heel schattig, niet hinderlijk. Om half 11 waren we klaar om te vertrekken en toen… startte er weer 2 broms niet. Na een hoop gezeik hebben we een lokale monteur kunnen vinden die voor ons aan het werk ging terwijl het chocolade triviant spel van Martine aan het spelen waren! Na ongeveer 2uur wachten waren de broms weer in orde en konden we weer verder. Via Alkmaar naar Tamanredjo gereden waar de weg superhobbelig is waardoor je steeds het gevoel hebt dat je gelanceerd word. Niet heel erg relaxed. En na ruim een half uur op de brom viel er weer een brom uit. Ongelooflijk! Natuurlijk heel Surinaams, maar je moet het niet overdreven. Dus weer steeds heen en weer gebeld met het bedrijf en ze zouden een nieuwe sturen. Ondertussen wilde de brom van Mattijs ook niet meer startten, dus het was echt een puinhoop. Maar gelukkig mocht dat onze pret niet drukken en gingen we lekker aan de kant van de weg verder met het chocolade spel. Ook enorme lol om gehad (Syberische leger, de Paus, een pet met een klep). Na weer ruim 2 uur te hebben gewacht kwamen ze langs met een motorfiets. Een zware scooter zeg maar waar je hier een motorrijbewijs voor moet hebben. Aangezien geen van ons allen een brommercerticaat heeft, laat staan een motorrijbewijs beloofde het een interessant tocht te worden. Eigenlijk ging het heel goed, maar ik was toch blij dat ik Henkie nog had. En toen waren we om half 5 eindelijk weer thuis. Ff gedouched en opgefrist en toen weer naar het onafhankelijkheidsplein waar Capoeira was. En daar ging het toch mis met de motorbrom. Gelukkig geen ernstig ongeluk, maar hij reed tegen de achterkant van een stilstaande auto op. Dus politie erbij, de hele mikmak, maar we waren allang blij dat er niets met Martine mis was natuurlijk. Ff op het plein geweest dus en toen Henkie weggebracht. Snik! Maar we hebben mooie tijden gehad. I’ll never fotget you Henkie!

Woensdag was de dag dat Daphne ons verliet. Haar Suriname avontuur zit er na 5 maanden voor haar op. Echt heel raar. Gelukkig had ze wel een aparte laatste avond. Naar het ziekenhuis voor heftige blaasontsteking, uiteten bij de Braziliaan en vastzitten in de blubber met de taxi. Het had weer eens geregend en de drainage is hier niet optimaal. Onze chagrijnige taxichauf was zo stronteigenwijs om door een plas van 5 à 6 meter te rijden en natuurlijk lukt dat niet als je 5km per uur rijdt. Na ruim een uur duwen en trekken lieten we hem achter met een paar mati’s en buurtbewoners.

Vrijdag zou Evelien vertrekken. Na een lange vermoeiende avond, kwam de SLM (Surinaamse vliegmaatschappij) erachter dat de weerradar niet werkte en dat het onderdeel uit Nederland moest komen. Dus kon ze weer naar huis. Hoe erg is dat? Net afscheid van iedereen genomen, moet je weer terug! Als je eenmaal op Zanderij bent, moet het ook gewoon klaar zijn. En niet van dit soort grappen. De volgende dag is ze uiteindelijk wel nog met een dikke vertraging vertrokken.

Dezelfde vrijdag was het ook Pieters Jaardag en die hebben we goed gevierd. Op 12 januari hebben we heerlijk gebarbecued. De ouders van Pieter (en Suzanne) waren er ook, dus dat was wel erg leuk voor hem. Voor ons ook trouwens! ’s Avonds zijn we tot Piets grote verrassing naar het Krasnapolsky geweest voor een jazz jam sessie! Zo leuk! Echt heel leuk! Leuke muziek, lekker gezellig druk en een goede sfeer. Mensen gingen zingen en dansen en natuurlijk werden de nodige djogo’s en flessen wijn ook leeggedronken.

Zaterdagavond zijn we naar de Braziliaan gegaan. Niet om te eten, maar om te drinken, haha. Die Capoeira-gasten moesten daar optreden. Ook deze avond werd het erg gezellig, maar het toppunt was het wc-avontuur van Sandra. Ze zat opgesloten in de wc. Nadat Suzanne en ik lachend haar bijstonden, wilde ze op de pot staan om er vervolgens overheen te klimmen. Guess what? Na een harde knal glijdt er ineens een wc-bril onder vandaan! De wc brak gewoon doormidden! En Sandra weegt nog wel het minst van ons allemaal, moet je nagaan! Het water stroomde eruit, maar ondertussen zat ze nog steeds vast! Suus en ik konden onze lach niet meer in houden en moesten er een foto van hebben. Gelukkig werkte Sandra mee. Uiteindelijk een barkruk er overheen gegeven en toen kon ze er veilig uitkomen. Maar wat een grap was dat! Ik weet niet of het op jullie ook grappig overkomt, het was waarschijnlijk een “daar had je bij moeten zijn”- moment. Gelukkig werd het er alleen maar gezelliger op. Het optreden was ook erg succesvol. Daarna zijn we nog ff naar Starzz (ondertussen kent iedereen het in Nederland ;)) geweest waar DJ Chuckey draaide. Een Surinaamse Nederlandse DJ uit Amsterdam. Erg relaxte muziek draaide hij. Toen we weer terugkeerden naar de Braziliaan was het er niet minder leuk op geworden. Uiteindelijk weer veel te laat naar huis gegaan.

Maandagavond heb ik weer een heel andere kant van Suriname gezien. Ik was namelijk uitgenodigd bij een poolparty van de ouders van de neef van, bla bla. Maar zoiets had ik nog nooit gezien! Niet in real life tenminste. Een vet stuk grond met een supergroot zwembad, bubbelbad, prieeltje, omkleedhok, nog een hok, voetbalveld, supergroot huis met tv plasma scherm etc, hok voor de bbq, pool en tennistafel. En een basketbalveld is in de maak. Het was zo ontzettend groot en mooi. Suus en ik moesten echt eerst een half uur bijkomen voor we weer bij positieven waren. Maar goed, we gingen dus lekker zwemmen, drinken, tori praten, spelletjes in het water doen. Best gezellig. Het enige jammere was dat ik de dag erna gewoon weer moest werken, dus ik ben in een keer doorgegaan. Gelukkig hielp de rode stier me de dag door.

Woensdagavond was de laatste stapavond van Suzanne, Martine en Sandra. Weer een reden om een feestje te bouwen. Na een goddelijke maaltijd bij de Braziliaan vertrokken we naar Millennium: Tonight we’re gonna party likes it’s 1999. En dat hebben we gedaan. Leuke en rare, maar onvergetelijke avond. Gelukkig had ik de donderdag vrij genomen. Want donderdagavond was het wederom feest. Het afscheidsfeest van de 3 in combinatie met de jaardag van Tuija. Zoals elk feestje moest het ff op gang komen, maar al snel was het weer ouderwets gezellig. Hier en daar een traantje, maar een geslaagd feestje.
Vrijdag vertrokken Suus, Tinus en San naar Nederland. Hun reis verliep voorspoedig (hoe trekken jullie de temperatuurverschillen?).

Zaterdagochtend vertrok ik samen met Marieke naar Frans-Guyana. We moeten namelijk het land uit, omdat we langer dan 6 maanden blijven. Ons visum loopt af en dan ben je dus illegaal hier. Dus om problemen uit de weg te gaan, gaan we ff het land uit om er vervolgens weer legaal in te komen. Zodoende. Wij staan netjes om 8u op de Heiligenweg, omdat de bus om half 9 zou vertrekken. Iets na half 9 komt er inderdaad een bus aan, maar wat een chaos! Allemaal mensen die met ons naar Albina moesten sprongen voor de bus, gooiden spullen naar binnen en kropen kosten wat het kost de bus in. Alsof hun leven er vanaf hing! Gelukkig namen wij al gauw de mentaliteit over en wisten we nog een plaatsje te bemachtigen. Ik “mocht” vooraan naast de chauf en een bijrijder zitten die vergeten was te douchen en als ik me niet vergis ook om zijn tanden te poetsen. Na een slopende tocht van ruim 3,5u kwamen we aan in Albina waar ons dezelfde chaos te wachten stond. Nog ff voor de goede orde, wij zijn totaal onvoorbereid op pad gegaan. Toen we de bus uit waren, kwam er al gauw een bootsman met een goede deal naar ons toe. Dus zijn we in een korjaal langs de grensposten voor stempel naar de overkant gevaren. Saint-Laurent-du-Maroni. Een dorpje waar je niet te hard moet lopen, anders ben je er alweer uit. Heel grappig dat er Frans werd gesproken en aan de rechterkant werd gereden. Bij het office du tourisme wat informatie gehaald en onder het genot van een stokbroodje met camembert een plan uitgestippeld. We hadden een mooi hotel uitgezocht en op ons mooiste Frans (Mariekes mooiste Frans, Reijmerink heeft mij verpest!) een kamer gereserveerd. Supermooi hotel, zwembad, grote kamer, heerlijk bed, ruime douche, balkon, airco, warm water én roze wc papier! En dat voor 45 euro (Frans-Guyana is EU hè!) met z’n tweetjes! Torarica is er niets bij (behalve de presidential suite natuurlijk!). ’s Avonds toch een poging gewaagd het Franse nachtleven te ontdekken, maar we kwamen niet verder dan een supermarché (Yop-drink, Hollywood kauwgom, Evian water) en een bar-restaurant. Daar heerlijk decadent rode wijn en pizza met geitenkaas en honing gegeten. De Franse chassons was het enige wat we misten. Na een heerlijke nachtrust, warme douche én Frans ontbijt gingen we naar de Maroni rivier om weer naar Suri terug te keren. Onze bootsman was niet op tijd, dus gingen we met een andere in zee. Gelukkig kende hij weer een vriend die ons met de auto naar Par’bo bracht. Weliswaar iets duurder (30 srd, waar hebben we het over) en zaten we binnen 2u weer op ons balkon in Benie’s Park… Wij zijn in ieder geval weer een ervaring rijker!