Srefidensi

Hier volgt dan weer een update van de afgelopen week. Het was in ieder geval weer een drukke en bewogen week. Vrijdagavond 24 november, dat was de laatste avond van Dennis. Die middag zijn we naar de Choice geweest om er boodschappen voor te doen. Dat was zo apart, net of je weer ff in Nederland bent. Allemaal Nederlandse producten, zelfs Mona-toetjes! Anyway, het was een mooie avond/nacht. Om 3uur ging het licht uit en 3 uur later ging het licht weer aan. Srefidensi, Onafhankelijkheidsdag. Pieter, Evelien en ik besloten om ’s ochtends vroeg naar de stad te gaan om daar de parade te bekijken. Er zouden allerlei korpsen voorbij komen op het onafhankelijkheidsplein. En alle stomme Surinamers vertelden ons dat het er altijd megadruk is en dat we echt al om 7uur moeten zijn. Staan wij daar om 7:30u verdomme als eerste stomme bakra’s op dat plein! Het begon pas na 9en en ook toen was het bezoekersaantal om te janken. Gelukkig hebben wij er toch nog van genoten.

Maar het meest memorabele kwam pas ’s middags. We hadden een uitnodiging geronseld voor een receptie in het presidentiaal paleis. Alle hoge pieten (muv Desi, helaas) waren aanwezig, Nederlandse soldaten, Franse mariniers en vele anderen in uniform met een boel medailles op hun pak geplakt. En zoals je op de foto’s kunt zien hebben we de president, vice-president + aanhang een handje mogen schudden. Daarna gaf Venetiaan nog een toespraak waarbij hij veel mooie beloftes maakte, maar waarvan ik vrees of hij ze waar kan (wil) maken. Het bizarre was de afsluiting van zijn toespraak. Heel jaren ’50.

”Leve de republiek” (heel hard gejuig)
“Leve de republiek Suriname” (nog harder gejuig)
“Leve de president” (iets minder hard gejuig)

Maar al met al een superleuke ervaring natuurlijk. En wederom zijn we weer op tv geweest. Dat wordt nog wat als we hier weggaan, straks worden we helemaal uitgezwaaid op Zanderij (woorden van Pieter).
Ik durf het bijna niet meer te zeggen, maar ’s avonds zijn we uiteindelijk toch weer in de Starzz beland, maar wederom was het er weer gezellig.

Verder heb ik afgelopen week enquêtes uitgedeeld in de andere gevangenis. Van te voren moest ik eerst de directeur overtuigen van mijn opdracht, maar gelukkig stemde hij in. Het was wel weer raar om in de gevangenis rond te lopen, helemaal na dat incident van laatst. Er zijn daarvoor al wel een aantal PA’s voor aangehouden, maar ik ben benieuwd wat daar uit komt. Een minder positief puntje is dat mijn stagebegeleider deze keer voor een maand afwezig is. Hij moet onverwacht naar Nederland. Maar ik zie het als een leerpunt. De vorige keer tijdens zijn afwezigheid liep het niet zo lekker, dus nu heb ik een nog een kans gekregen om te laten zien dat ik het deze keer wel goed invul.

De afgelopen week stond ook in het teken van Salsa. Donderdag hadden we namelijk onze test voor de semi-gevorderden. Gelukkig mochten we elke avond komen oefenen en dat resulteerde dus ook in een positieve uitslag donderdag. Hetzelfde gold gelukkig ook voor Evelien, Daphne en Sandra. Zaterdag hadden we al gelijk onze eerste gevorderde les, van 11u tot 13u, wat een tijd. Maar het was echt heel leuk.

Vrijdag ben ik nog met Pieter en Marieke de stad in geweest om een hele waslijst af te werken. Gelukkig hadden we ook nog tijd om tussendoor leuke dingetjes te kopen, zoals een supervette hangmat en een kerstboom. Sinterklaas wordt hier niet echt gevierd, maar Kerst is daarentegen een super kitscherig feest. Ook wij hebben nu een witte kerstboom met gekleurde knipperlichtjes, gouden en rode slingers en een engeltje in de huiskamer staan. Maar ondanks dat heb ik nog geen Kerstgevoel. Ik leef nog steeds in de veronderstelling dat het augustus is, dus het is heel raar om Kerstliedjes te horen en een Kerstboom te zien. Helemaal teleurgesteld was ik toen ik het eerste Kerstliedje hoorde: de Kerstversie van de Macarena. Mensen die mij goed kennen, weten dat het eerste Kerstliedje altijd een leuke ervaring is. Dus dat.

Afgelopen week was er ook een jaarbeurs hier in Par’bo. De meeste mensen vonden het raar dat we er nog niets geweest waren, omdat zowat elke Suri er naartoe gaat. Dus vrijdagavond besloten we ook maar eens een kijkje te nemen. Nou, spijt van me leven had ik. Eerst moesten we in de rij staan om binnen te komen, begrijpelijk, maar binnen was het echt zo druk, eng gewoon. Er stonden wel allemaal stands van bedrijven en stands waar je spulletjes kon kopen, maar het was zo druk dat het gewoon vervelend was. En overal werd eten gemaakt, want waar Suri’s samen komen is eten. Dus na een kwartier stonden we alweer buiten. Zeker niet voor herhaling vatbaar. Evenals Eclipse. Dat is een nieuwe discotheek die vrijdagavond de grand opening had. Echt een rare tent. Tent is het goede woord, want als je binnen was, leek het net of je in een legertent (die je op kamp altijd had) was waar keiharde muziek werd gedraaid. En daarbij komt dat het echt sfeerloos was. Dus na 10 minuten hadden we het daar alweer gezien en zijn we weer naar,.. inderdaad. Daar was er erg rustig, maar dat mocht de pret niet drukken. De volgende ochtend was iets minder prettig. Helemaal toen ik erachter kwam dat ik mijn lensenplopper ben kwijtgeraakt. Verder was de zaterdag een rustige dag. Na salsa lekker thuis gechilled. ’s Avonds zou Aptijt (een Surinaamse band) in Touche komen. Een discotheek die bij mij in huis niet goed staat aangeschreven, maar waar ik nog nooit was geweest. Die avond ben ik er toch naartoe gegaan en het was erg best gezellig. Aptijt was niet echt mijn ding, maar er werd gelukkig ook andere muziek gedraaid en je kon er ook lekker chillen. Dus alsnog een laterje geworden.

En nu zit ik weer achter mijn laptopje met een Kerstboom voor me naar Kerstliedjes te luisteren terwijl anderen in hun bikini buiten zitten…