Blanche Marie 17 t/m 20 november

Vrijdag 17 november was het dan eindelijk zover. We zouden weer op trip gaan. Dit keer naar Blanche Marie, een groot natuurgebied aan de grens van Guyana. 5 uur des morgens moesten we gereed staan voor een busreis van ongeveer 8 uur. Dat werd ons toen verteld. Daphne en ik waren die avond ervoor na salsa nog in Broki blijven hangen en na wat gezelschap van anderen en een paar glaasjes Red Label leek het ons beter om een nachtje door te halen en de vrijdag lekker in de bus te slapen. We wisten van te voren dat de bussen hier brak zijn, maar als je echt moe bent boeit dat niet.
Niets is minder waar. Na ongeveer drie kwartier rijden kwamen we op de bekende bauxietweg, stoffig, hobbelig, blubberig. Er leek geen eind aan te komen. En dat was ook zo. Pas om half 6 des avonds kwamen we aan op de plaats van de bestemming. In al die tijd heb ik niet kunnen slapen, werden we een paar keer gelanceerd vanwege de hobbels, over levensgevaarlijke brakke bruggen gereden en heb ik er een oorlogswond aan over gehouden. Tijdens de stop maakte ik een inschattingsfoutje waardoor ik onderuit ging op allemaal nare stenen. Gelukkig had ik een goed reactievermogen en heb ik mijn digicam gered, mn elleboog daarentegen ziet er smakeloos uit.

Maar goed, half 6 waren we eindelijk in Apoera aangekomen. Een indianendorp ergens in the middle of nowhere. Ons huisje was erg mooi en erg groot, beschikte over een dvd-speler en lag aan het water waar we een uitzicht hadden op Guyana. ff een lekkere frisse duik genomen met oorlogswond en al. Piranha’s of geen piranha’s.
Zaterdag gingen we naar de Blanche Marie vallen. Helaas moesten we weer 2 uur in de bus rijden over dezelfde weg als de dag ervoor, maar dat mocht de pret die dag niet drukken. Daar aangekomen werden we verblind door de schoonheid van de natuur. Zo mooi, zo relaxed, zo puur. Helaas waren de watervallen een beetje karig. Broeikaseffect, bedankt he! Maar we hebben lekker onder de watervallen gestaan (mn vlechten hebben het redelijk overleefd), de watervallen opgeklommen, gezwommen, aangevallen door bijtende visjes, wat wil je nog meer. Terug naar de bus ging Dennis onderuit, dus toen konden we samen zielig zijn met onze oorlogswonden.

Diezelfde avond werden we uitnodigd bij een Indianen feestje. Het opperhoofd werd 70 en gaf een feestje in z’n wigwam. (Oke, wie geloofde dit serieus?). Nee, die Indianen zijn niet zó primitief meer. Er waren lekkere muziek uit de 50s en 60s. We werden heel vriendelijk verwelkomt met een of ander ranzig drankje, sorry, ik kan er niets meer van maken, en uiteraard moesten wij ook gaan dansen. Het was erg leuk, totdat een Indianen vrouw wel heel apart met mij begon te dansen,…

Zondag gingen we een lekker dagje varen. Het was de bedoeling om naar een zandbank te gaan om daar te zwemmen en daarna naar een plek waar je zeehonden kon zien. Na een rustige toch van ruim een uur kwamen we bij de zandbank aan. Dat was het ook echt, niet meer en niet minder. Maar we hebben lekker gezwommen, synchroongezwommen en Marieke en ik zijn nog door het water naar Guyana gelopen om daar een cadeautje achter te laten. Ja, wij kunnen zeggen dat we er geweest zijn!

Helaas ging het zeehondenspotten niet meer door. Ik had het wel bijzonder gevonden, ik vraag me namelijk af wat ze hier onder zeehonden verstaan, vast niet zoals onze Pieterburen beestjes. Een konijn is immers hier ook een verschrikkelijk niet aaigraag mormel dat in het wild in de jungle leeft. (Dat is grappig, op het moment dat ik dit typ op m’n nieuwe supersonische laptop, vliegt er een vleermuis het huis binnen. Typisch! Die zijn overigens wel hetzelfde als in Nederland)

Anyway, na een ontspannende bootreis waren we net tijd terug. Een tropische regenstorm zorgde ervoor dat het iets afkoelde. ’s Avonds een paar Djogo’s gehaald bij de buurtsuper en heerlijk aan het water gezeten onder de sterrenhemel.

En toen was het weer maandag. Om 9 uur vertrokken weer richting Paramaribo. De terugweg was iets minder lang, maar niet minder comfortabel. Ik werd gek van het niet kunnen slapen. Ongelofelijk. Na zo’n rit waardeer je wel de hobbels van onze eigen zandweg.

Zoals ik al eerder aangaf heb ik eindelijk mijn laptop ontvangen. En wat voor een! Dinsdag kon ik hem eindelijk ophalen. Ik zal maar niet vertellen over de bureaucratische en achterlijke shit die ik daar heb moeten meemaken, anders verpest het mijn humeur. Het belangrijkste is dat ik hem heb en dat ie het doet. Dus dat.

Verder heb ik ook vlechten met vals haar laten zetten. 104 vlechten in 6 uur tijd voor 70 srd. Dat is ongeveer 20 euro. Goeie deal zeg ik zo.

Verder heerlijke weken gehad. Druk met stage, echt. Ben bezig met een enquête onder de P.A.’s in de gevangenissen. Verder nog naar een Hindostaanse bruiloft geweest, een Indonesische markt, Starzz, Salsa je kent het wel. Ik zeg niet dat er een sleur begint te komen, maar toch wel een soort van regelmaat, stabiliteit. Volgens mij kun je pas op zo’n moment zeggen dat je een echte inwoner van een ander land bent.

Vergeet ik bijna het bijna-belangrijkste vertellen. Dennis, een vriend van Tuija die hier nu is, is vandaag jarig. En gister ging hij een nachtje in Torarica slapen. Het hotel van Suriname. Wonder boven wonder werd hij 2 keer geupgrade en mocht hij zowaar in de presidential suite slapen. Nou, je bent dan misschien wel in Suriname, maar een het was wel supermooi. Daar echt heerlijk gezeten, tv gekeken, wijntjes gedronken en een voor een warm douchen! Na bijna 3 maanden eindelijk weer onder een lekkere warme douche gestaan. Te lekker gewoon!

Zaterdag is het natuurlijk weer onafhankelijkheidsdag. En dat belooft weer een mooi feestje te worden. Vanaf 7uur ’s ochtends zijn er al activiteiten op het plein. En ’s middags zijn we uitgenodigd op de receptie van de president. Mogen we hem ff een handje schudden en misschien wel een zonnatura-smile samen met hem op de foto. Ronald, fawaka?!

Dus ja ik heb het nog steeds heerlijk naar m’n zin hier. Natuurlijk heb je soms mindere dagen, maar dat heeft niets met Suriname te maken. Het maakt niet uit waar je op de wereld zou zitten. Die dingen zijn niet plaatsgebonden. Soms heb je behoefte om je familie en vrienden weer te zien, om weer over de Amsterdamse grachten te fietsen, om supersnel internet te hebben, om een slechte aflevering van GTST te kijken of om stokbrood met kruidenboter te eten. Maar daar ga je spijt van krijgen als je daar de hele tijd aan denkt, want eenmaal in Nederland zal je eerst wel weer een cultuurshock krijgen. Het enige jammere is dat de meeste van mn huisgenootjes alweer over de helft zijn, terwijl ik net over 1/3 deel zit. Dat is wel jammer, maar dat zijn ook van die dingen die er bij horen. En dat weet je van te voren. Ik blijf het zeggen: ik heb er nog geen seconde spijt van gehad dat ik deze beslissing heb genomen!