Raleighvallen

Raleighvallen (13 okt 2006-16 okt 2006)

Ik ben weer een hele ervaring rijker. Niemand die dat van me af kan pakken. De Raleighvallen. Wat een gebied, wat een weekend, wat een trip.
Vrijdagochtend zijn we vroeg opgestaan om een vliegtuigje naar het binnenland te pakken. Of eigenlijk twee, een voor ons 19en, een voor de bagage. Na drie kwartier vliegen over heel veel bloemkooltjes kwamen we aan op Foengoe eiland. Een heerlijk, rustgevend eiland waar we vele dieren zouden tegenkomen en avonturen zouden meemaken. Na ons gesetteld te hebben en een goede maaltijd van Lily achter de kiezen te hebben verwerkt, gaf onze personal guide Gordon ons een rondleiding op Foengoe eiland. We hebben kleine kokosnootbomen gezien, cashewnootbomen (1 nootje heeft een vrucht ter grootte van een paprika boven zich hangen welke erg lekker is overigens), rare planten, vogels, mieren en uiteraard steekvliegen die mijn benen op de een of andere manier erg aantrekkelijk vonden. Na deze toch drie uur durende wandeltocht koelden we lekker af in de rivier waar naar Gordons zeggen piranha’s, anaconda’s en sidderalen vertoeven. Alleen net niet in het stukje waar wij mochten zwemmen,... Hij vertelde ook nog dat er giftige spinnen waren, maar die waren heel aardig. Hmm...

Zodra je buiten Par’bo bent en het ‘s nachts onbewolkt is, betekent het dat er een mooie sterrenhemel boven je te ontdekken is. Half liggend, half zittend op de warme stenen aan het water lagen we sterren en satelieten te kijken (op de nette manier).
In slaap vallen was best moeilijk, aangezien het om 1 uur nog 30 graden was in de klamboe.’s Nachts werd wel bijna iedereen rond vijfen gewekt door de brulapen die lekker tekeer gingen in het bos. Wat een geluid maken die beesten. Ik wist eerst niet wat het was, dus ik was blij dat ik niet hoefde te toiletteren.

De volgende dag vertrokken om zeven uur ’s ochtends al met een bootje richting Voltzberg. De berg die we zouden beklimmen. Uiteraard werden we niet bij de voet van de berg afgezet. Eerst moesten we drie uur door de jungle lopen voordat we bij de voet waren. Onderweg natuurlijk weer fantastische planten en dieren gezien; papegaaien zoals je die in tekenfilms ziet (rood met gekleurde vleugels), een brutale brulaap, slangen en een Surinaamse konijn. Sommige mensen hadden het er al over dat er konijnen in het oerwoud leven, alleen konden wij ons er geen voorstelling van maken. Dat het geen schattig wit beestje zou zijn die je met Kerst eet oke, maar een Surinaame konijn lijkt op een soort roodachtig zwijntje met een dikke kont en toch redelijk lange pootjes die heel snel bewegen. Eigenlijk was het best schattig om te zien.
Maar goed, na drie uur lopen, moesten we nog ongeveer 20 minuten lopen voor we de top van de Voltzberg hadden bereikt. 20 minuten is niet lang, maar wel als je een helling hebt van zeker wel 55%. Het was echt supergevaarlijk, maar het uitzicht wat je er voor terug krijgt had ik voor geen goud willen missen. Het was echt ongelofelijk daarboven.
De tocht naar beneden was minder zwaar maar wel gevaarlijker. Als je op bepaalde plekken zou uitglijden, worden je botten op dit moment nog afgekluifd door konijnen denk ik. Maar we hebben het allemaal overleefd. Bij de voet werd ons het voorstel gedaan om rotshanen te bekijken. Ook een fenomeen wat wel iedereen kent, maar eigenlijk niet weet wat het precies is. Het was wel drie kwartier heen en drie kwartier terug lopen, maar dat had ik (en nog acht anderen) er graag voor over. Rotshanen zijn dus fel oranje vogels met een lange staart, een soort hanekam op hun hoofd, maar ze leven niet eens in de buurt van rotsen. Interessant. Helaas zie je ze op de foto’s niet heel scherp, dus het is meer iets wat we met ons negenen kunnen delen.

Op de terugweg sloeg de vermoeidheid toe, waardoor het toch wel een erg lange dag was geworden. Terug op Foengoe eiland werden we verwelkomt door doodshoofdaapjes die wij op onze beurt weer bedankten door ze te voeren met bakabana’s. Zo schattig. Ze pakten heel netjes de bananen uit je hand met hun zachte vingertjes. Deze bleven wel in de bomen hangen, integenstelling tot de Zimbabwaanse die gewoon met z’n drieen op je klimmen en uit je grote zak met chips eten. (remember Byron?)
Niet veel later kwam er een kreet uit onze slaapplek die iets riep van ‘voospin’. Ja hoor, die giftige, maar aardige spinnen zijn dus vogelspinnen. En er liep er eentje onze slaaphut in. Later ontdekten we er nog twee bij de wc’s. Niet echt relaxed dus. Gelukkig had iedereen een klamboe en is niemand van ons in hun slaap aangevallen.

Zondag was de dag van de moederval. Dat schijnt een onwijs mooie waterval te zijn. Ook voordat we die mochten bewonderen moesten we eerst een tochtje te water en te voet afleggen. Na deze tocht waar we ook weer verschillende bomen, planten en dieren tegenkwamen en waar mensen onderweg maden uit maripa’s aten kwamen we aan bij de moederval die redelijk droog stond door de Droge Tijd die er nu is. Maar ook met veel water zou ik er waarschijnlijk niet heel erg van onder de indruk van zijn. Als je de foto’s ziet, lijkt het ook niet echt op een waterval. Maar goed, we hebben daar ff lekker gechilled. Niet echt gezwommen, want de visjes waren daar uiterst irritant. Ze happen de hele tijd tegen je aan. En niet een of twee, maar zeker wel met z’n vijftienen tegelijk. Daar krijg je op een gegeven moment ook wel genoeg van.

En toen was het zover: We kregen een optreden van de Raleigh boys, Onze boys, Foengoe boys! Het zijn een stuk of negen mannen die heel hard slaan op allerlei instrumenten en iets minder hard zingen. Erg komisch om te zien. Het was wel vrolijke muziek, waardoor sommige mensen lekker aan het dansen waren. Een vogelspin op het dak vond dat waarschijnlijk ook en besloot zich te laten vallen op Sandra die een kind van een van de Raleigh boys, Onze boys, Foengoe boys in haar armen had, niet echt een smakelijk gezicht. Gelukkig hadden we een nuchtere Roland bij ons die de spin in een cup weer mee naar buiten nam. Het opvallende was dat niemand van de Raleigh boys, Onze boys, Foengoe boys het ook maar serieus nam. Het was immers een ‘aardige’ spin, ja toch.

De maandag werd gebruikt als relax-dagje. Sommigen zochten een lekker strandje op, anderen waren bezig de kolibrie op de foto te zetten en Martine en ik waren bezig met synchroomzwemmen. We hebben het op film. Liefhebbers? Om drie uur vertrok ons vliegtuigje, die deze keer wel veel last van turbulentie had, weer richting de voor ons op dat moment geciviliseerde wereld...